Yunan felsefesinin anlamı (nedir, kavram ve tanım)

Yunan Felsefesi nedir:

Yunan felsefesi veya klasik felsefe, Eski Yunan'da klasik döneminden (MÖ 499 - 323) Helen dönemine (MÖ 323 - 30) kadar geliştirilen düşünce dönemini kapsar.

Yunan kökenli felsefe kelimesi ilk olarak Pisagor tarafından yaratılmıştır ve "bilgelik sevgisi" veya "bilgelik arkadaşı" anlamına gelir.

Ve Yunan felsefesi neden önemlidir? Çünkü mevcut batı düşüncesinin temelini oluşturmaktadır.

Yunan felsefesinin özellikleri

Yunan felsefesi, Eski Yunan uygarlığının klasik döneminden MÖ 499 ila 323 arasında ortaya çıkar.

İlk döneme kozmolojik veya sosyo-öncesi dönem denir ve doğa ile ilgili problemleri çözmek için rasyonel düşünce kullanılarak karakterize edilir; bu, mantık, düşünce, bilgi ve logolar olarak bilinen duyuları kullanmak anlamına gelir.

Yunan felsefesinin ikinci dönemi Sofistlerin ve Sokrates'in fikirlerinin karşı karşıya olduğu insanın sorunlarına odaklanır.

Bu dönemi karakterize eden felsefi tartışma, iyi ve kötü gibi kavramların göreliliğinden veya evrenselliğinden oluşur.

Bu anlamda, sofistler şüpheci ve göreceliydiler, örneğin iyi ve kötünün her bireyin bakış açısına bağlı olduğunu iddia ediyorlardı. Öte yandan Sokrates bu kavramların göreceli değil mutlak olduğunu ve gerçeğe bir soru ve akıl yürütme süreciyle ulaşıldığını öğretti.

Klasik felsefe, retorik (sofistler) ve mayeutik (Socrates) kullanımı ile karakterize edilen batı düşüncesinin politik ve mantıksal söyleminin temelini atar.

Yunan felsefesinin dönemleri

Klasik felsefe genellikle 2 ana döneme ayrılır: Sokratik öncesi dönem ve Sokrates ve Sofistler dönemi.

Kozmolojik veya presokratik dönem

İlk Yunan filozoflarına kozmolojik denir, çünkü doğanın gizemlerini ve daha önce efsaneler (Yunan mitolojisi) tarafından açıklanan kozmosu sorgularlar.

Sokratik öncesi felsefe olarak da bilinen bu Yunan felsefesinin ilk dönemi, MÖ 6. ve 5. yüzyılları kapsamaktadır.

Ana amaç, arjé adını verdikleri her şeyin üretildiği ilkel, benzersiz ve evrensel ilkeyi araştırmaktı . Bu arama rasyonel düşünmeye başlayarak bilgi (logolar) yoluyla yapıldı.

Ön Sokratik felsefe 2 büyük okula ayrılır:

• monistik okullar (MÖ 6. yüzyıl): Milet Thales, Anaximander, Anaximenes, Pythagoras, Efes Heraclitus, Xenophanes, Parmenides ve Elea Zenon'u. çoğulcu okullar (MÖ 5. yüzyıl): Empedocles, Anaxagoras, Leucippus ve Democritus'un öne çıktığı yerler.

Sofistler ve Sokrates Dönemi

Antik Yunan'ın klasik döneminin ikinci yarısında, Anaxagoras'ın ikinci öğrencisi olan Sofistler ve Sokrates (MÖ 470 - 399) ortaya çıktı. Bu dönem, doğa yerine insan merkezli bilgi algısındaki yoğun tartışmalarla karakterizedir.

Sofistler, her şeyi göreceli ve tartışmaya bağlı olduğundan, ikna ve ikna etmek için söylemin nasıl kullanılacağını öğretir. En önemli temsilcileri:

• Protagoras: yatırılmaktadır ile ifade "insan her şeyin ölçüsüdür." Kral Perikles'in danışmanıydı ve her şeyin sosyal olarak yararlı olması gerektiğine inanıyordu. Gorgias: Her şeyin yanlış olduğunu iddia etti. Antisthenes: Sokrates'in öğrencisi, alaycı okulu kurar. Tanınmış bir alaycı Sinope Diogenes'in öğretmeniydi.

Öte yandan Sokrates sofistlerle aynı fikirde değildi ve iyi, kötü ve adalet gibi kavramların mutlak olduğunu doğruladı ve onlara 2 adımdan oluşan "Sokratik yöntem" olarak bilinen bir süreçle ulaştı: ironi ve mayeutik.

Bu süreç çelişkileri ortaya çıkarmaya ve diyalog yoluyla tümevarımsal bir tartışma yaratmaya yardımcı olacaktır. Sokrates, sorusuz yaşamın cehalet ve ahlak hayatı olduğunu öğretti.

Sokrates'in Müritleri

Yunan felsefesinin evrimi, öğrencisi aracılığıyla Sokrates'in öğretilerine dayanmaktadır: Platon (MÖ 427-347). Platon, MÖ 387'de Sokrates'in ölümünden sonra Aristoteles'in kurulacağı kurum olan Akademi'yi kurdu.

Platon, ebedi ve değişmez olan tek şeyin, iki dünyanın varlığını dikkate alarak fikirlerin dünyası olduğunu düşünür: duyarlı dünya, duyuların ve anlaşılır olanın fikirlerin dünyası. Duyularımızın nasıl bizden aldattığını ve gizlediğini açıklamak için "mağara mitini" kullanın. Bu Platonik idealizm olarak da bilinir.

Yunan felsefesinin bu şekilde son temsilcisi Platon'un öğrencisi Aristoteles'dir (MÖ 384 - 322). M.Ö. 343'ten Büyük İskender'in öğretmeniydi ve MÖ 353'te Lyceum'u kurdu. Aristoteles, Plato'dan daha doğalcı fikirleri dahil etmekten farklıdır ve öğrenme duyularına ve deneyimlerine bağlı olduğumuz sonucuna varır. Bu aynı zamanda entelektüalizm olarak da bilinir.

Dahası, Aristoteles eudaimonía terimini, her insanın amacı olarak gören mutluluk anlamına getirdi.

Sokrates'in diğer öğrencileri, Yunan felsefesi düşünce okullarını kurdular ve bu da insanın nihai amacının mutluluk elde etmek olduğunu doğruladı. Bunlar arasında şunları sayabiliriz:

• Antisthenes tarafından kurulan alaycı okul, sosyal ve maddi sözleşmeleri hor görür. Zevklere köle olmamak için savaşıyorlar ve amaçsız yaşama inanıyorlar. MÖ 306'da Epicurus tarafından kurulan bahçe okulu, mutluluğun endişelerin yokluğunda, ölüm korkusu olmadan ve ihtiyatla yönetilen zevkle elde edildiğini doğrulamaktadır. Stoacı Okul: Citio Zeno tarafından kurulan ve Cynics'ten etkilenen mutluluğun kader ve görev kabulü ile bulunduğunu ifade eder. Şüpheci okul: Pirrón de Elis Stoacılardan etkilenir ve gerçeğin var olmadığını ve mutluluğun yargıdan uzak durmada mutluluğu bulduğunu ve ilgisizliğin ideal olduğunu doğrular.