Ortaçağ felsefesinin anlamı (nedir, kavram ve tanım)

Ortaçağ Felsefesi Nedir:

Ortaçağ felsefesi, Roma İmparatorluğu'nun (MS 530) Rönesans'a (XV ve XVI yüzyıllar) kadar gelişen düşünce ve felsefi tartışmaların tüm akımlarıdır.

Ortaçağ felsefesinin ana arayışı, klasik felsefeden miras kalan inançların Hıristiyanlığın dogmaları ile birleştirilmesiydi, ancak Yahudi ve İslami inançlardan da çok önemli katkılar vardı.

Ortaçağ felsefesi konuları

Farklı dini inançları felsefe ile bağdaştırmaya çalışırken, Tanrı'nın doğası, inanç ve akıl arasındaki ilişki ve özgür irade ile ilahiyatın her şeyi bilme arasındaki uyum gibi sorulara cevap bulmaya çalışmak doğaldı. nedensellik ve bilginin sınırları gibi diğer konular.

Bununla birlikte, ortaçağ felsefesi için, Hıristiyan teolojisinin temeli olan enkarnasyon veya üçlünün doğası gibi konuları uzlaştırmak zordu.

Evrenseller sorunu

Ortaçağ felsefesinde, evrensellerin (soyut, fikirlerin dünyası) var olduğunu, ancak özelden (somut, şeyler, bireyler) ayrı olmamasını önererek, evrensel bir problemin Aristoteles vizyonu miras alınmıştır. "ılımlı gerçekçilik" olarak da bilinirdi.

Bununla birlikte, skolastik dönemde, bu sorunun çözümü, evrenselliğin var olmadığını belirten nominalizmle ön plana çıktı.

Tanrı'nın Varlığı

Ortaçağ felsefesinin çoğu, Tanrı'nın üstün bir varlık, varlık veya gerçek olarak varlığını göstermeye adanmıştır. Bunu yapmak için, cevapları bulmak için ana yöntemler olarak kutsal metinler, Aristoteles mantığı ve ontolojik argüman kullanılmıştır.

Aristoteles mantığı

Bilime ve felsefeye yaklaşmanın bir yöntemi olarak bir mantık savunucusu olan Aristoteles olarak, ortaçağ filozoflarının dönemin ortaya koyduğu endişelere cevap vermek için klasik Aristoteles mantığını meşru bir yol olarak göstermesi çok doğaldı.

Bu yönteme göre, belirli syllogism gruplarını öğrenmek, bir konuyu ve nesneyi doğru bir şekilde bağlamaya izin verdiğinden, bilgi üretmek için yararlı bir araç olacaktır.

Ortaçağ felsefesinin özellikleri

Ortaçağ felsefesi, ilahi düzenin yaklaşımları tarafından güçlü bir şekilde belirlendi. Böylece Mukaddes Kitap bu kaygıların başlıca cevap kaynağı olmuştur. Ancak, İslam ve Yahudiliğin kutsal kitapları da dini soruları yorumlamada önemli bir rol oynadı.

Yeni bilginin üretilmesinden daha fazlası, ortaçağ felsefesi, klasik felsefi yaklaşımları kurtarmak, yeniden yorumlamak ve uygulamaktan sorumluydu. Her şeyde Bir'in veya Tanrı'nın varlığını ortaya koyan Neoplatonizmin ortaya çıkışı ve o zamanki yeni doğan üniversitelerde Aristoteles mantığının ortaya çıkması bunu açıklar.

Ortaçağ felsefesinin aşamaları

Ortaçağ felsefesinin iki büyük dönemi vardır: patristik ve skolastik.

Patristics

Felsefenin, özellikle Hıristiyan olan dini dogma ile dile getirildiği ilk aşamaya karşılık gelir. Bu dönemin en seçkin temsilcilerinden biri, bugün Neoplatonizm olarak bilinen bir akım geliştiren ve Platon'un çalışmalarının Hıristiyan bakış açısıyla yeniden yorumlanması olarak özetlenebilen Saint Augustine idi.

skolastik felsefe

Bu aşamada, on birinci ila on altıncı yüzyıla kadar uzanan Hıristiyan vahiyini akıl yoluyla açıklamaya çalışılmaktadır. İlk üniversitelerin kurulması ve dini veya doğaüstü yaklaşımlara yanıt vermek için Aristoteles bilimsel yöntemini uygulama gereği sonucunda ortaya çıkar.

Saint Thomas Aquinas, Hıristiyan düşüncesinde Aristoteles mantığını tanıtırken skolastik sahnenin ana üslerinden biriydi.

Ortaçağ felsefesi ve Yahudilik

Yahudilik ayrıca felsefe ışığında temel soruları cevaplamakla da ilgiliydi.

Bu anlamda Maimonides, inancın ilahi bir kökene sahip olduğu ve akıl insan bilgisine dayandığı için, inanç ve akıl arasında bir ayrım olmadığını gösteren Aristoteles'in mantığını bütünleştirmeye özen gösterdi. sıra Tanrı'dan gelir.

Ortaçağ felsefesi ve İslam

İslam'da, hem Neoplatonizm hem de Aristoteles'in düşüncesi din kaygılarına yanıt vermek için kullanıldı. Arap ve Berberi halkının İber yarımadasına gelmesi, çalışmalarının Latin ve İbranice'ye çevrilmesiyle ortaçağ felsefesinin zenginleştirilmesine katkıda bulundu. Al-Kindi ve Averroes, ortaçağ İslam felsefesinin temel düşünürlerinden bazılarıydı.

Ortaçağ felsefesinin ana yazarları

Bunlar, katkıları ortaçağ mirasını zenginleştirmeye yardımcı olan filozoflardan bazıları.

Canterbury Anselm'i (1033-1109)

Neoplatonizme en yakın filozoflardan biriydi. Felsefeyi, kendi içinde bir bilgi alanı yerine imanı anlamak için yardımcı bir dal olarak görüyordu. Dolayısıyla iman mümkün olan tek gerçekti ve akıl ona bağlıydı.

Dahası, Canterbury'li Anselm, Tanrı'nın varlığını "daha büyük bir şeyin düşünülemeyeceği biri" olarak ortaya koyan "ontolojik argüman" yaratmasıyla tanınır. Eğer Tanrı zihinsel düzlemde varsa, o da gerçekte vardır.

Thomas Aquinas (1225-1274)

Akla inanç dayatan Augustinian geleneğinden (ve genel olarak ortaçağ felsefesinin çok karakteristiklerinden) kopan Thomas Aquinas, inancın ve aklın iki farklı bilgi alanı oluşturduğunu düşündü. Ancak, inancın ve aklın birbiriyle ilişkili olduğu ortak bir alana yer açar.

William of Ockham (1285-1349)

Sadece öncekilerden bir adım öteye gitti, sadece felsefe ve teolojinin varlığını iki bağımsız alan olarak değil, aynı zamanda onları birbirinden ayırarak da savundu. Ockham'lı William için akıl insan fakültesi olmakla birlikte, inanç ilahi vahiy alanına aittir, bu yüzden sadece ayrı değil aynı zamanda zıttırlar.

Ortaçağ felsefesinin eserleri

Bunlar, ortaçağ felsefesinin en seçkin metinlerinden bazılarıdır, çünkü bu dönemin en büyük sorularına, özellikle dini nitelikteki sorulara cevap vermeye çalıştılar:

Proslogion (1078)

Anselmo de Canterbury tarafından yazılan, ontolojik argüman aracılığıyla Tanrı'nın varlığını yükseltir. Tanrı'nın varlığını akıl yoluyla göstermeye çalıştığı selefi Monologion'un bir özetidir.

Çapraşıkların Rehberi (1190)

İnanç ve akıl arasında bir ayrım olmadığını söyleyen Maimonides tarafından yazıldı, çünkü ikisi de aynı kaynaktan geliyor: Tanrı. Arapça yazılmış olmasına rağmen, çevirileri Avrupa'da işi hızlı bir şekilde bilinir hale getirerek Thomas Aquinas gibi filozoflar için bir etki haline geldi.

Teolojik Toplam (1274)

Teolojinin en önemli eserlerinden biridir ve ortaçağ felsefesinin gelişimi üzerinde bir etkiydi. Orada, Thomas Aquinas kategoriler halinde gruplandırılmış çeşitli sorulara cevap verir: Tanrı, insan eylemi, teolojik erdemler, Mesih enkarnasyonu, ayinler. Eser, yazar çalışmalarını bitirmeden önce öldüğü için öğrencileri tarafından cevaplanan başka sorular da içeriyor.